URFA TÜRKÜLERİNDE

 

Behçet Kemal ÇAĞLAR

 

Urfa’da buluşur derler, her gece

Yaylanın geyiği, çölün ceylanı.

Urfalı gönlünde yatar sessizce

Dağ başı kartalı, sahra arslanı.

 

Vaz geçemem bu elden

Güzeldir her güzelden.

Değil mi, gönlüm yanık?

Urfalıyam ezelden.

 

Getirmiş kurdu da, kuşu da dile..

“Ne güneştir, ne de soy sop vesile”

İçinin sönmeyen ateşleriyle

Derisi de yanan esmer insanı.

 

Bul Urfa’yı gizlice

Kalb ata ata, gece

Bir kolun açık kalsın:

Yar gele yata gece...

 

Duymadınsa, duyacaksın ününü..

Kavga Urfa’lıya yiğit düğünü

Ataların sesi tutmuş o günü.

Birleşmiş çöl ateşi, dağ dumanı.

 

11 Nisan Bayramı

Yiğit insan bayramı

Yan gönül, tutuş gönül

Urfa’ca an bayramı..

 

Ebem kuşağı mı kaptın düşünde,

Renkler parıl parıl yanar püşünde?

Keramet var toprağında, taşında

- Yurdunu yıkamış şehitler kanı.-

 

Kalenin bedenleri

Salmasın gidenleri

Hasretin kahredermiş

Seni terkedenleri..

 

Yerine göz koyduysa yere batası,

Var mı ölüm denen köyden ötesi?

Di yürü yürü Urfa Çetesi

Görsünler varmıymış senden yamanı?

 

Urfalıyam dağlıyam

Bahçeliyem bağlıyam

Dünya dünyaya gelse

Ben Urfa’ya bağlıyam.

 

Burdaydı yangından bahçeye giren

Hanı, o ateşe dalıp gül deren

Mancınık’sız atar gönlünü gören

Gel, gör ateşi göl yapan meydanı..

 

Gönül çalsın bin telden

Vaz geçmez bu güzelden

Ateş oyuncağıdır,

Urfa’lıdır ezelden...